एक पौर्णिमेचा संपूर्ण चंद्र घ्यावा
गोल गरगरीत वाटोळा, आपण मात्र भोपळा मानावा
परीक्षेतले मार्क म्हणून, पेनाच्या धारेने कापावा..
तुकडा एक त्या चंद्राचा, तुकडा एक त्या मार्कांचा
तुकडा एक आठवणींचा, मनाशी खोल जपून ठेवावा..
एक द्वितीयेची धारदार चंद्रकोर घ्यावी
सगळी स्वप्नं अगदी अलवार, हलक्या हाती त्यावर चिरावी
त्यातले दवबिंदू ते घ्यावे, डोळ्यांच्या कोपऱ्यात ठेवावे..
आठवणींचे दवबिंदू, ते कुणासाठी तरी ओघळू द्यावे
त्या कुणा कळले ना तरी, मनाच्या तळाशी साठवावे..
एक सप्तमीचा सपाट चंद्र घ्यावा
ओबधोबड अनुभव मिसळून, त्याचा एक सी-सॉ करावा
आयुष्य हे इतकं दोलायमान, एक डाव खेळून पहावा..
आयुष्याचा झुला थोरला, बांधून मोठ्ठा झोका घ्यावा
झुम्म वरून खाली येताना, मनात अनामिक संभ्रम दाटावा..
एक अष्टमीचा निखळ चंद्र घ्यावा
त्या असामान्य मोहकतेशी, एखादं लडिवाळ हितगुज करावं
त्याचं आणि कृष्णाचं नातं, थोडं समजतंय का ते पाहावं..
कृष्ण कळता कळता, तपं युगं भुर्रकन उडून जावी
मग त्या चंद्राच्या पेपरमधून, आपणही थोडी कॉपी करावी..
चंद्राचं आणि कवीचं हे द्वंद्व, फार फार जुनं आहे
प्रेम, विरह, लफडी, मैत्री, या साऱ्यातून ते टिकलं आहे..,
त्याच्याबद्दल कविता, पुस्तकं, भरभरून लिहिलं आहे
आणि इतकं सारं लिहूनसुद्धा, चंद्र कोणास कळला आहे..
चंद्र कोणास कळला आहे..
- समीर
(२५/१२/२०२२)
